Uzun zamandır beklenen İmamoğlu iddianamesi açıklandı. 4000 sayfaymış.
Ben okumadım. Okuyacağım da yok. Bunca hayhuy arasında, bu Gürültü Çağı’nda kim telefon rehberi gibi tıka basa isimlerle dolu bir kelime yığınını okuyabilir?
Zaten, erişimine engel üstüne engel koyduklarına göre, okumamı da istemiyorlar. Daha doğrusu umurlarında değil.
Ama bir fikrim var. Basit bir fikir.
Okusam da bu fikrin değişeceğini sanmıyorum.
Okumayanların da fikri değişmeyecektir
SOSYAL PSİKOLOJİ DER Kİ…
Zırvalamıyorum, hukukçu değil, sosyal bilimci yanımla konuşuyorum.. Yıllarca sosyal psikoloji konuları okutmuş bir iletişim hocası olarak…
Aslında, büyük bir hakikat bunalımına dönüşen dijital tufanda bu türden anormalliklerin normal olduğu anımsatmak için yazıyorum.
Bu olaya İngilizce “confirmation bias” diyorlar. Yani, bilineni, doğru sanılanı seçme eğilimi.
Güzel Türkçemizde bir cümleyle özetleyebilirim: Zihin kendine yontar!
Farklı, çelişkin olgulardan hoşlanmaz. Yeni geleni eskilerin yanına, bildiği yere depolar.
Küçük bir azınlık dışındakilerin, yeni raflar açacak vakti ve mecali yoktur.
ZITLARIN BİRLİĞİ…
Fi tarihinde bu yönelimi öğrencilerime şöyle özetlerdim: ‘
Sokakta mini etekli kız görünce kimileri ‘oh oh, modernleşiyoruz, cehaletten kurtulduk” diye sevinir, kimileri ise “Kıyamet alameti belirdi, başımıza taş yağacak!’ diye yerinir.
İkisi de, aynı olguyla, kendi fikrini pekiştirmiş olur. Taban tabana zıt olsalar da.
Çünkü, insan zihni, karmaşa ve kargaşadan hoşlanmaz, yalınlık, hatta basitlik ister.
Oysa hayat karışık ve karmaşıktır.
NE OLDU?…
İddianameyi okumadım. Fark etmez.
İddianame çıkmadan önce bu davanın siyasi olduğuna ve amacının İmamoğlu’nu saf dışı etmek olduğuna inanıyordum.
Görüşüm değişmedi, daha da güçlendi.
Göreceksiniz, çoğunluk için de böyle olacaktır…
